کنترل+زد

بچه که بودم...
هر وقت گندی بالا میاوردم...
کاری رو که نباید میکردم رو میکردم...
اتفاق نا خوشایندی میفتاد...
گیر بولی های مدرسه میوفتادم...
چیزی میشکوندم...
نمره ی بدی میگرفتم...
یا اگه برای کسی ایجاد خطر میکردم...
استرسی میگرفتم در حد مرگ...تپش قلب امونم نمیداد و آدرنالین فوران میکرد تو مغزم...
آخر شب که میشد.. با کل خونواده میشستیم پای تلویزیون...
یا کنار پدر...
یا کنار مادر...
یا بالش به بالش پیش خان داداش...
برنامه که تموم میشد....
خالی میکردم حرف دلم و تو جمع....
خان داداش نیش میزد و تیکه مینداخت.... اما میدونستم هوامو داره...
بابا سرزنشم میکرد و فقط ژست نصیحت میگرفت... اما دلگرمی میداد
مامان....
یه لکچر اندازه سن خودم واسم میگفت.... روانشناس بود ناسلامتی...
همچی داغ میشدم..آروم.. اصا وصف ناپذیر...
یاد میگرفتم که در مواجه با همچین وضعیت مشابهی راه درست چیه... 
خلاصه که شب میتونستم راحت بکپم 

زد و من یه 4 سالیه مستقل زندگی میکنم...
 4 ساله که دارم سعی میکنم خودم باشم اون که یادم میده چی کار کنم...
اما پشت سر هم میخورم زمین...
یه چیزی کمه... نمیدونم چیه...
وقتی سر میزنم به مامان... دیگه نیستم مثل قدیما....
حرف دل لامسبو نمیزنم....از بس که همه میگن مردی شدی واسه خودت...
خیر سرم.... 

4 ساله نمیتونم مثل آدم بکپم...
یه وضعیت مشابه هم 4 ساله تکرار میشه و من گیر کردم توش....

الان..همین لحظه...رسما دلم خواست دسته جمعی پای تلویزیون بشینیم... آخر امشب من بریزم بیرون خودمو...
مثل همون موقع ها... 

نمیشه... آدم قدر یه چیزایی رو نمیدونه... بعدا به گه خوردم میوفته...
الان من رسما گه خورده ام !