آب معدنی

کوچیک که بودم....  

کتابی داشتم به اسم لباس پادشاه که ماجراش رو بخونین اول... 

الان حال هوای این روزهای مردم دقیقا همین شده....  

واسه پادشها یه عده شیاد لباسی میدوزن... که میگن نامرئیه... و فقط افراد عاقل میتونن ببیننش... 

همه با اینکه میدونستن لباسی در کار نیست.. از لباس تعریف و تمجید میکردن... تا اینکه کودکی بدون ترس شروع به خندیدن کرد و پادشاه متوجه اشتباهش میشه... 

الانم دقیقه وضع ما همینه... واسمون یه لباس دوختن به اسم حسین...۱۰ شب عاشورا... 

زار بزنی پشت میکروفون ساعت ۱۲ نصفه شب... طبل بکوبه پسره بی عقل انگار با طبل پدر کشتگی قبلی داره... 

این لباسیه که تن ماست.. هر کسی هم که این لباس رو نپوشه هزار تا برچسب میچسبونن بهش... کار و بی دین و کوفت و زهر مار...

به چیزی که میدونن اعتقاد ندارن...التزام عملی دارند... با تمام وجود هم سعی در تفریط کردنش دارند... 

یعنی چی؟ 

یعنی اینکه میدونن این طبل کوبیدنا و علم هرچی سنگین تر و غیره.. هیچ ارتباطی به اون دنیا نداره و فقط جنبه کارنوال داره... و اینکه همه آخرین مد های مشکی شون رو بریزن بیرونو جدیدترین متد های مخ زنی رو نشون بدن..چیزی دیگه ای جود نداره... 

توی این ۱۰ روز... پامو از خونه بیرون نذاشتم... با تمام وجود هم آهنگ میذاشتم و به خودم روحیه میدادم...  

این عکس مال زمانیه که فکر میکردم بقیه هم واقعا عزادارن 

 

پی نوشت: 

مرتیکه مزلف داره رد میشه همین الان از زیر پنجره... حسین بن الی ...شهید کربلا رو 

عین آهنگ من و تنها نذار..... رو دلم پا نذار میخونه!