دوستت دارم را نجوا کن...

  

این روزها... 

سعی میکنم بغضم را اشک نکم.... 

نمیشود... 

سعی میکنم فریاد کنم.... صدایم میلرزد...  

سعی میکنم قوی باشم.... میشکنم...  

ساکتم این روزها.... نگاه میکنم... به حجوم خیال آمدنت... 

سکوت میکنم... مبادا برنجی... 

اما مدام تصویرت مرور میشود درون ذهن مادر مرده ام...  

آرام آمدی.... 

آرام ابرها را کنار زدی.... 

صدای گریه می آمد آن شب... 

فرشته ای قصد مردن داشت.... 

گفتم سلام... 

گفتی سلام.... 

فقط پرسیدم چرا؟ 

گفتی دیگه واسه خوش بودن... بهونه ای نیست... 

گفتی خیلی وقته آدم دیگه پیدا نمیشه.... 

احساس تو وجود همه مرده....  

آنقدر جدی بودی که باورم شد... 

تلخی را باورم شد .... 

اما...چشمانت....وای بر آن چشمانی که حکم مرگ من بود.... 

اهلی ام کردی....کم کم دنیا پر از عطر قشنگی شد... 

صدایی آرام... نجوا میکرد... 

به خواب رفتم...خوابی عمیق.... 

مثل کسی که در خواب سیلی میخورد....همه چیز شکست... 

انگار خواب بود...کابوس بود...درد بود... 

چشمانم باز شد چیزی جز رفتن ندیدم.... 

فریادم در گلو خفه کردم... دستانی که دیوارهای کنار تخت را چنگ میزد.... 

تحمل حجوم خیال رفتن...دلی در تاریکی شب زمستانی سرد.... مرد.... 

به همین سادگی خداحافظی را گفتی و من فقط اشک دیدم و  

اشک دیدم...

 خوب نیستم.... 

این زخم...دیگر خوب شدنی نیست...